ازین صحرای بی حاصل دگر با خود چه بردارم

نگاه عبرتی همچون شرر زاد سفر دارم

محبت تا کجا سازد دچار الفت خویشم

به رنگ رشتهٔ تسبیح چندین رهگذر دارم

مده ای خواب چون چشمم فریب از بستن مژگان

کزین بالین پر پرواز دیگر در نظر دارم

نه برق شعله ای دارم نه ابر شوخی دودی

چراغ انتظارم پرتوی در چشم تر دارم

ندارد رنگ پروازم شکست از ناتوانی ها

چو ابرو در خم چین اشارت بال و پر دارم

به لوح وحدتم نقش دویی صورت نمی بندد

اگر آیینه ام سازد همان حیرت به بر دارم

سویدای دل است این یا سواد عالم امکان

که تا وا می کنم چشمی غباری در نظر دارم

مجو صاف طرب از طینت کلفت سرشت من

کف خاکم غبار از هر چه گویی بیشتر دارم

نمی گردد فلک هم چاره فرمای شکست من

به رنگ موی چینی طرفه شام بی سحر دارم

دماغ غیرت من طرفی از سامان نمی بندد

ز اسباب تجمل آنچه من دارم حذر دارم

سراغم می توان از دست بر هم سوده پرسیدن

رم وحشی غزال فرصتم گرد دگر دارم

نشد سعی غبارم آشنای طرف دامانی

چو مژگان بر سر خود می زنم دستی که بر دارم

توانم جست از دام فریب این چمن بیدل

چوشبنم گر به جای گام من هم چشم بردارم